Wojciech Zabłocki

Wojciech Zabłocki urodził się 6 grudnia 1930 roku w Warszawie. Jest polskim architektem oraz szermierzem olimpijczykiem oraz znawca architektury sportowej, wykładowca w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury WSEiZ w Warszawie. Mąż aktorki, Aliny Janowskiej oraz ojciec poety i reżysera, Michała Zabłockiego.

Specjalista szabli, brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale – dwa srebrne i brązowy. Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.

Kariera sportowa Pana Wojciecha Zabłockiego:

Starty olimpijskie:

• Helsinki 1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych
• Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. miejsce
• Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. miejsce
• Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie

Starty w mistrzostwach świata:

• 1953 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1954 – 2. miejsce (drużynowo)
• 1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
• 1957 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1958 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1959 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
• 1962 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1963 – 1. miejsce (drużynowo)

Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. Zajmował się przede wszystkim budownictwem sportowym (niektóre jego projekty to m.in. sala gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, ośrodek sportowy w Puławach, ośrodek sportowy w Aleppo), jest także twórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).

Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu^[1]. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo^[2].

Pięciokrotnie otrzymał złoty medal „Za wybitne osiągnięcia sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.

Autor książek, m.in.:

• Z workiem szermierczym po świecie (1962)
• Podróże z szablą (1965)
• Piórkiem i szablą (1982)
• Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
• Cięcia prawdziwą szablą (1989)
• Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001)
• Walczę więc jestem (2006)
• Architektura (2007)

W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku.

W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem, Michałem.

Źródło: Wikipedia